نهر علقمه (علقمی) همان نهری‌ است که روزی مادری در کنار آن سوگ نشین فرزندان صبور و شجاعش شد. مادری که در کربلا نبود اما تا ابد دلش در کربلا ماند. مادری که بعد از شهادت حضرت عباس و امام حسین(ع)، دیگر ماه را نگاه نکرد و آسمان نعمت نور چشمان وی را از او گرفت. نهر علقمه ناله‌های نینوایی ام البنین(ع) را از مدینه می‌شنید که به یاد پسرانش لالایی می‌سرود و سرودهایش از فرات تا علقمه جاری می‌شد. در روز تاسوعا زمانی که حضرت عباس برای آوردن آب به کنار این نهر رفته بود، در مقابله با لشکر عمر بن سعد به شهادت رسید. نهر علقمه یکی از شاخه‌های منشعب شده از رود فرات است که آب را به کربلا و سرزمین‌های اطراف آن می‌برد. پدر بزرگ ابن علقمی (آخرین وزیر عباسیان) از خاندان بنی اسد که در شهر نیل کشور عراق بود، در کنار رود فرات نهری را حفر کرد و نام آن را علقمه نامید. علقم در زبان فارسی به تلخی معنی می‌شود. امروزه جایگاه آن نهر در شهر کربلا به طور دقیق مشخص نیست، چرا که با تخریب‌ها در حملات مختلف و ساخت و سازهای بعد از آن نمی‌توان معین کرد جایگاهی که حضرت عباس برای آوردن آب رفته بود، کجاست. کربلا و سرگذشت تاریخی و دینی آن به عنوان یکی از مقاصد سیاحتی و زیارتی در دنیا قرار گرفته است که افراد زیادی از مسلمانان و شیعیان گرفته تا انسان‌های با اعتقاد دینی را به سوی خود می‌کشاند.